Galicia caníbal (pero plurilingüe)

Galicia caníbal, fai un sol de carallo. Algúns dos mantras oitenteros do gran Antón Reixa.

Quizais podamos retomalos nesta época plurilingüe coa que nos bendicen os políticos. Porque ao final trátase diso, de política, non de Educación. E son precisamente eses políticos os que "de noite e de día usan gafas de sol", e non se enteran de nada do que pasa a pé de Aula. Sacan as leis educativas sen consultar a quen deben, a quen sabe: os profesores.

Os nosos veciños portugueses sempre dixeron de nós que viviamos por riba das nosas posibilidades. E  na Gallaecia somos o vivo exemplo diso.

Temos a rede viaria máis perigosa do Estado, un Sistema sanitario con longas listas de espera, un sistema Educativo que racanea o profesorado e cun orzamento por Centro que apenas chega para pagar as facturas.
E temos a Cidade da Cultura. Unha obra megalómana, esaxerada, cara, fóra totalmente do noso alcance. Un luxo inútil. Un pelotazo en toda regra que esvara duns políticos a outros. Un auténtico marrón, un despropósito. Un pobo a un mamotreto pegado. Un "Ovidio Nasón mal narigado".

Pero voltemos á Educación. O top ten dos disparates educativos, que semella nunca acabar.

Empecemos con dous episodios que vivín nas miñas clases hai uns catro ou cinco anos, cando na miña faceta de "profesor de alterne" impartía Historia nas aulas de 4º de ESO. Falaba do "cerco" a unha cidade en non sei que guerra e unha alumna preguntou que significaba o termo. Ninguén da clase o sabía así que empecei a utilizar sinónimos para explicalo, como "asedio".  Nin por esas.

Este mesmo ano, en clase de latín de 1º de Bacharelato, falando do adxectivo latino "celer", comentei algunhas evolucións ao galego e castelán, como por exemplo "celeridade/celeridad". Ninguén da clase soubo definir o seu significado. Simplemente ignoraban por completo esta palabra.

Galicia caníbal. Non ten cartos para as súas necesidades básicas e os despilfarra algremente nos delirios megalómanos dun político.

Galicia caníbal. Cun alumnado cunhas carencias básicas na expresión, no vocabulario, na sintaxe da súa propia lingua, que cando describen algo non saen do "chisme" ou da "cousa" (se polo menos usasen "chirimbolo", xa en desuso, pero cunha fermosa etimoloxía grega...!) e aos políticos de turno non se lles ocorre outra cousa que introducir o "Decreto de Plurilingüismo" para darlle as clases en francés e en inglés. Que sería daqueles alumnos meus de 4º de ESO se tivese que explicarlles a España do XIX en inglés! Dubido que acabasen o curso sabendo máis da lingua de Shakespeare, pero unha cousa é segura: da Historia de España ían saber moito menos!

Esta tolemia plurilingüísta ademais é contaxiosa. Teño unha amiga que vai a clase de Pilates e agora resulta que a "profa" tamén lla quere dar en inglés!

Pero imos ver, cantos anos de inglés ten un alumno que remate o sistema educativo? Cantas clases particulares recibiu a maiores? E que hai algunha outra asignatura que teña máis horas? Lamento non poder dar dende aquí a solución a por que neste país somos tan negados á hora de aprender outra lingua. Opinións hai para todos os gustos. Pero dende logo o problema non é de horas e de presenza no currículum. Quizais teña que ver coa metodoloxía, máis preocupada pola gramática e as oracións imposibles que polo uso vivo da lingua. 

E mentres a anglofilia medra cada día vivimos de costas ás linguas veciñas. Na comunidade valenciana ofértase a lingua chinesa como optativa na ESO. Outra xenialidade.

A alguén se lle ocurriu algunha vez ofertar en todo o Estado unha asignatura que introducise aos nosos alumnos no catalán, o euskera, o galego ou o portugués, as linguas romances da península?

Os danos colaterais.

Agora resulta que se es "profe bilingüe" tes vantaxes no concurso de traslados e pasas por riba dos demais. Aínda que sexa para dar latín e Educación Física, se a das en inglés (ou nin sequera iso, porque logo no día a día ninguén vai controlar o que fagas nas clases. Repartes unha folla en inglés o primeiro día e listo....)

Tamén tes preferencia nos horarios e nos repartos de horas nos Departamentos. Unha nova clase social no corpo que se suma aos patricios (catedráticos) e plebeios (o resto). Poderíamos chamarlles libertos, antigos esclavos liberados.

E no alumnado repítense os vellos esquemas da escola de hai corenta anos, na que os mellores se sentaban nas primeiras filas e os burros ocupaban o galiñeiro (así era cando eu estudiaba na escolar unitaria). A miña sobriña díxome que entrou na sección "plurilingüe" dun Instituto de Santiago non de motu proprio, senón porque a outra opción a relegaba á clase dos tontos (sic). Agora estudia Historia en inglés e cando lle preguntas algo daste conta de que non sabe nin Historia nin Inglés.

Un compañeiro cóntame que na súa titoría está o "mellor de cada casa" porque os bos están na "Plurilingüe" e os "non tan bos" pero que traballan e teñen interese, no PDC.
Galicia caníbal (pero plurilingüe...)