17/6/09

Top 5 das chapuzas educativas. Xunho 2009.

Selecta.
  1. En primeiro lugar, sen ningúna dúbida, aquela primeira ESO onde pasaban de curso suspendendo todo. Xenial. Dificilmente superable.
  2. En segundo lugar, un clásico dende Valencia, que parece que cobra outra vez protagonismo: a educación para a cidadanía en inglés con dous profesores por aula, onde un repite o que di o outro. En tempos de crise, onde se recortan plantillas. Dous profesores por asignatura e grupo. Esperpento.
  3. De recente aparición e escalando posicións, a reforma da promoción dos alumnos en segundo de bacharelato, que tan ben explica Luis. Caos.
  4. Seguimos coa reforma do bacharelato para o vindeiro ano. Relixión ou hora de alterne en 2º. Festa rachada (nun curso no que o que non sobra e tempo precisamente)
  5. Entrando forte na lista esta mesma semana, a enquisa aos pais sobre o uso do galego no ensino. Chapuza.
Como pode ser que fóra da Gallaecia non se coñeza moi ben como foi todo este proceso, intentarei explicalo.
Tiñamos aquí, ou polo menos parecía, un consenso xeneralizado no que atingue ao uso da lingua. Un plan de normalización aprobado por unanimidade no Parlamento de Galicia por todas as forzas políticas (2004) e un decreto posterior do 2007. Pretendíase con iso que os alumnos recibisen alomenos o 50% das materias en galego, para que así fosen plenamente competentes nas dúas linguas oficiais. E non había problema ningún.
E nestas chegaron os políticos. E houbo algún que quixo aprenderlles o himno galego aos parvuliños e outros que para gañar unhas eleccións fixeron de emperatríz Sisí (ou sexa, dixeron a todo e a todos que si, si).
Esta semana chegaron as enquisas aos centros, unhas enquisas que non están a ter ningún tipo de control. Que xa as vimos tiradas polos corredores, que as pode cubrir quen queira, mesmo os alumnos. Que teñen unhas preguntas que chaman ao engano. Que permiten que unha familia de tres fillos teña 3 votos, etc. E o peor de todo e que Galicia conta cun instituto estatístico oficial, que ben se podería ter encargado de todo isto, e máis cando se fala de que todo este proceso custou arredor dos 50 millóns das antigas pesetas (Crise, que crise!)
Porque, a ver, como é posible que se poñan de acordo a asociación de directores dos centros, os sindicatos, a Real Academia Galega, as universidades, senón é porque estamos diante dunha monumental chapuza?
Como se pode deixar á marxe ao profesorado nunha cuestión relativa ao proceso de ensino?
E por se fose pouco a Inspección prohibiunos aos centros informar aos pais da nosa opinión. Máis ben intentou prohibir, como fixeron tamén (e non conseguiron) no caso do Prestige.
No noso centro enviamos un comunicado aos pais xunto coa enquisa, dándolles a nosa opinión sobre todo o proceso. Por unanimidade (nun Claustro unanimidade!!)

E o que nos queda.



2 comentarios:

Ana Ovando dijo...

Es una triste realidad: cuando un político se fija en algo, es para fastidiarlo. Te has dejado muchas chapuzas, al menos de la Comunidad Valenciana, donde nos levantamos cada día suplicando que nuestro Conseller no tenga ganas de hablar, porque cada vez que habla es para meternos en un lío: si no es la EpC, es el chino, o el rumano, o los refuerzos de julio, o el empeñarse en no reconocer los títulos de filología catalana como eximentes de la prueba de valenciano ...
Siento que un tema que ya estaba superado, como es el del tratamiento de las lenguas, pueda ser motivo de debate de nuevo. Son ganas de despistar de los problemas realmente importantes; ya conocemos esta estrategia los que sabemos algo de historia antigua, ¿verdad?
Lo cierto es que lo único que se consigue es que todos se terminen uniendo ante la administración. Tú lo dices: ¡un claustro unánime! Aquí vimos padres, sindicatos, profesores y alumnos compartiendo pancartas contra Conselleria. Aunque luego llegan elecciones y los resultados son los que son, así que a callarnos.
Muchos ánimos ante esta chapuza, espero que no lleve a mayores, creando problemas donde no los había.

Luis Inclán García-Robés dijo...

En el fondo todo lo que citas se reduce a lo mismo: la educación considerada como 'campo de batalla' donde todo vale, con tal de que el político de turno se luzca (es un decir...).
¿Por qué no se estarán calladitos durante alguna temporada? Porque cada vez que hablan... En catalán hay un refrán muy adecuado: "A cada bugada perdem un llençol" ('A cada lavada perdemos una sábana'). Eso es lo que pasa cada vez que ponen las manos en la educación: algo se pierde.
Y nosotros, aquí...
¡Ah! Y gracias por la cita...